هر کدام از بخش های خودآگاه و ناخودآگاه ذهن، دارای توانمندی های شناختی است. با هر کدام از این دو بخش می توان تفکر کرد و به نتایجی رسید و هرکدام از این دو بخش نیز دارای مزایا و معایبی است. اما شاید به سختی بتوان یک بخش را بر بخش دیگر برتری مطلق داد. برای اینکه از معایب هربخش اجتناب کنیم و از مزایای هر دوبخش برخوردار شویم، لازم است که هر دو بخش ذهن را در تفکر به کار گیریم. آنچه مهم است اینکه بتوان از نرمی کافی برخوردار بود تا زمان مقتضی از یک بخش به بخش دیگر منتقل شد.

تفکر ناخودآگاه در پردازش اطلاعات سریع و آنی است، به صورت غیرارادی و بدون صرف انرژی انجام می شود، از تجربیات گذشته و خصوصیات بیولوژیک تاثیر پذیر است، و باعث می شود که انسان بتواند مشاهداتش را با دانش موجودش پیوند دهد. در مقابل، تفکر خودآگاه ارادی است و برای اعتبار نیازمند منطق و شواهد است. تفکر ناخودآگاه نمی تواند به صورت انتزاعی بیندیشد، لذت های غیر آنی را درک کند، برای آینده دور مناسب نیست و روابط علت و معلولی را درک نمی کند. همچنین تفکر خودآگاه نمی تواند همه رفتارهای انسان را اداره کند زیرا نیازمند صرف انر‍ژی است.

تفکر ناخودآگاه می تواند ایده های خلاقانه ای را در اختیار تفکر خودآگاه بگذارد. تفکر خودآگاه می تواند این ایده ها را به صورت عملگرایانه بررسی و قابل اجرا نماید. همچنین تفکرخودآگاه می تواند برای تفکرناخودآگاه، برنامه ریزی کند که درباره چه موضوعی بیندیشد. تفکر خودگاه و ناخودآگاه را می توان به یک چکش تشبیه کرد؛ در یک زمان نمی توان هر دو سر چکش را با هم استفاده کرد. در جایی باید از سر پهن چکش برای کوبیدن میخ استفاده کرد و در جایی باید از سر تیز آن برای بیرون کشیدن میخ. این، شرایط است که مشخص می کند در هر شرایط کدام سر را به کار گرفت.

ویدئوی زیر رو مشاهده کنید و به اسرار بیشتری در مورد تفکر خودآگاه و ناخودآگاه پی ببرید!

برای مشاهده ویدئو کلیک کنید👇