به هرچه بگویم «باش» می شود

شاید ساده ترین و روان ترین  بیان برای قانون جذب همین باشد:

«تمرکزکردن روی آن چیز باعث می شود که بلافاصله در بخشی از کاینات آن چیز واقعی شود!

این یعنی ما انسان ها در درونمان از یک قابلیتی برخورداریم به نام قدرت تبدیل فکر و نیت به اشیا و اتفاقای حقیقی و واقعی و فیزیکی!»

بسیاری از ما وقتی این تعریف را می بینیم شروع به مخالفت می کنیم و البته حق داریم! چه طور ممکن است صرفا توجه کردن به یک واقعه زمینه ی ایجاد آن باشد؟ چرا با اینکه ما در طی روز اتفاقات بدی در ذهن خلق می کنیم اما یک صدم آن ها نیز واقعی نمی شود؟ ما هم آرزوها و خواسته های زیادی داریم که شب و روز به آن ها فکر می کنیم اما هیچ کدام تحقق نمی یابند؟

با اینکه طبق قانون جذب پاسخ های زیادی برای این پرسش ها مطرح می شود اما بیشتر آن ها توان قانع کردن فرد را ندارند و از طرفی ما را به سمت این سوال سوق می دهند که

آیا میتوانیم بر قانون جذب خط بطلان بکشیم؟!

با این توصیفات نه! چون اگر فرد بمیرد و به خواسته اش نرسد دلیلی بر باطل بودن قانون جذب نیست! شاید او انرژی و احساس کمتری را درگیر کرده بود…

اما واقعیت چیز دیگریست. طی این صحبت ها از حضور یک نفر غافل شدیم. کسی که هیچ جنبش و نیرویی نیست مگر به عنایت او

پیامبر(ص) می فرماید خداوند فرزندان آدم را اینگونه ندا می دهد:

ای فرزند آدم

من به هرچه بگویم «باش» می شود

مرا در آن چه به تو امر کرده ام اطاعت کن

تا تو را چنان قرار دهم

که به هرچه بگویی « باش» بشود

بله! خدا به هرچه بگوید باش، می شود اما تو ای فرزند آدم تنها زمانی به اینجا میرسی که به بی نهایت تمسک کنی..